Ἐπαναφέροντας στὴν μνήμη μου αὐτὲς τὶς ἐπισημάνσεις καὶ βλέποντας γύρω μου τὴν σύγχρονη πραγματικότητα, κυριεύομαι ἀπὸ ἀγωνία, γιατί δὲν μποροῦμε σήμερα νὰ κάνουμε λόγο γιὰ ἀπειλῆ, ἀλλὰ γιὰ εἰσβολή. Δὲν μποροῦμε σήμερα νὰ μετρᾶμε ἐπισημάνσεις, ἀλλὰ νὰ καταγράφουμε τρομακτικὲς διαπιστώσεις, ποὺ εἶναι αὐτόχρημα καταστροφικὲς γιὰ τὴν ὑπόστασή μας. Ἡ προστασία τῆς ἑλληνικότητας δὲν εἶναι σωβινισμός, γιατί δὲν ἔχει ἐπιθετικὴ διάθεση. Εἶναι νόμιμη ἀνθρωπολογικὴ ἄμυνα, γιατί ἀπειλεῖται ὁ ἑλληνικὸς τύπος ἀνθρώπου ἀπὸ τὴν ἀντιανθρώπινη στρατηγική της ἐποχῆς μας. Εἶναι ἀνάγκη νὰ γίνουμε ὅσο μποροῦμε περισσότερο Ἕλληνες καὶ νὰ μείνουμε Ἕλληνες. Ὁ λαὸς μᾶς εὑρίσκεται στὴν Εὐρωπαϊκὴ οἰκογένεια, ἀλλὰ δὲν πρέπει νὰ ξεχάσει αὐτὴ ἀπὸ τὴν ὁποία προέρχεται. Δὲν πρέπει νὰ ἐξευρωπαϊσθεῖ σὲ βαθμὸ ἐπικίνδυνο, ὥστε νὰ χάσει τὴν ἰδιαιτερότητα καὶ τὴν ταυτότητά του , τὴν ἰδιοπροσωπία του. Εὑρισκόμενη ἡ Ἑλλάδα στὴν Εὐρώπη νὰ μὴ «βγεῖ» ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα. Ὁ ἐξευρωπαϊσμὸς νὰ μὴ γίνει ἀφελληνισμός. Αὐτὸ θὰ εἶναι ἡ συμφορά μας.
Γιὰ νὰ ἐπιβεβαιωθεῖ ἡ διαπίστωση, ὅτι ἡ εἰσβολὴ ἔχει δημιουργήσει προβλήματα ὁλοφάνερα, ἂς δοῦμε τὶς ἡμέρες αὐτὲς τὰ ἑλληνορθόδοξα ἤθη καὶ ἔθιμά μας, ποὺ ὑπέστησαν τρομακτικὴ καὶ ἀνησυχητικὴ ἀλλοίωση. Δύσκολα τώρα ἀναζητᾶς τὴν ἑλληνικότητα στὴν ἑορτὴ τῶν Χριστουγέννων ποὺ σημαίνει ὀρθόδοξη πνευματικότητα. Στὸ ραδιόφωνο καὶ στὴν τηλεόραση, στὶς ἐφημερίδες καὶ τὰ περιοδικά, στὰ σπίτια καὶ στὶς διάφορες αἴθουσες θὰ συναντήσει κανεὶς καὶ θὰ ζήσει ἀτμόσφαιρα περισσότερο εὐρωπαϊκὴ παρὰ...ἑλληνική.
Καὶ τὰ δελτάρια, ἀκόμη, καὶ τὰ κὰρτ-ποστὰλ ποὺ θὰ ἀνταλλάξουμε γιὰ τὰ χρόνια πολλὰ δὲν θὰ ἔχουν βυζαντινὲς εἰκόνες καὶ δὲν θὰ γράφουν, ὅπως ἄλλοτε «καλὰ Χριστούγεννα», ἀλλὰ μία γενικὴ ἀκαθόριστη εὐχὴ «καλὲς γιορτὲς» ἡ τὸ χειρότερο «καλὲς διακοπές». Στὶς ἐφημερίδες, μάταια θὰ ἀναζητήσεις, ἀκόμη καὶ τὴν ἴδια ἡμέρα τῶν Χριστουγέννων, τὸ ζεστὸ ἑλληνοχριστιανικὸ χρῶμα, μὲ τὰ διηγήματα τοῦ Παπαδιαμάντη καὶ τὶς περιγραφὲς τῶν ἑλληνορθοδόξων παραδόσεων.
Ἀντίθετα διαβάζεις πολλὲς στοχαστικὲς εὐρωπαίων διανοητῶν μελέτες, λὲς καὶ ἐξέλιπαν οἱ πνευματικοὶ ἄνθρωποι στὸν τόπο μας, καὶ δοκίμια αἱρετικὰ καὶ ἀντιθρησκευτικὰ τὰ ὁποῖα κάνουν λόγο, ὄχι γιὰ τὸ ἀνεπανάληπτο γεγονὸς τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ, ποὺ χώρισε τὴν ἱστορία σὲ πρὸ Χριστοῦ καὶ μετὰ Χριστὸ περίοδο, ποὺ ἔφερε κοντά μας τὸν Θεό μας, ποὺ στερηθήκαμε χρόνια πολλά, ποὺ ἔφερε τὸν Σωτήρα μας, τὸν ὁποῖο εἴχαμε ἀπόλυτα ἀνάγκη, ἀλλὰ γράφουν γιὰ τὸν «θρύλο» τῶν Χριστουγέννων.
Στὸ ραδιόφωνο καὶ τὴν τηλεόραση θὰ ἰδεῖ κανεὶς καὶ θὰ ἀκούσει πολλὰ εὐρωπαϊκῆς θρησκευτικῆς ποιήσεως καὶ μουσικῆς ἔργα καὶ ἐλάχιστα ἑλληνικὰ καὶ ὀρθόδοξα ἔργα ἀπὸ τὸν ἀνυπέρβλητο λειμώνα τῆς ἐκκλησιαστικῆς ὑμνολογίας ἡ καὶ τῆς ἐθνικῆς καὶ δημοτικῆς λαογραφίας μὲ τὰ τόσο ὡραία καὶ ἀσύγκριτα κάλαντα καὶ ἄλλα ἐπίκαιρα. Ἄλλοτε τὰ σπίτια ἦταν καθαρά, μὲ ἀσβεστωμένες τὶς αὐλές τους καὶ γεμάτα ἀπὸ τὰ παιδιὰ ποὺ ἐπέστρεφαν ἀπὸ μακριὰ ὅπου σπούδαζαν ἡ ἐργάζονταν, ἀπὸ τοὺς συγγενεῖς ποὺ ἔκαναν τὸ ταξίδι τους, γιὰ νὰ περάσουν ὅλοι μαζὶ τὴν μεγάλη γιορτή.
Ἔρχονταν καὶ τὰ νιόπαντρα ζευγάρια, γιὰ νὰ κάνουν Χριστούγεννα μαζὶ μὲ τοὺς γονεῖς τους καὶ μὲ τοὺς γονεῖς τῶν γονιῶν τους, οἱ ὁποῖοι περίμεναν καὶ αὐτοὶ τὴν μεγάλη γιορτή. Ἦταν τὸ σπίτι στὶς δόξες του, ντυμένο στὰ γιορτινά του καὶ τὸ τραπέζι τὸ μεσημέρι πλούσια στρωμένο μὲ τὸ καλομαγειρεμένο φαγητό, καὶ μὲ τὰ ἀπαραίτητα σπιτικὰ γλυκά. Καὶ ἡ χαρὰ στὰ πρόσωπα ὅλων ἦταν ἡ ἀνταύγεια τῆς ἄλλης χαρᾶς ποὺ εἶχαν στὴν καρδιά τους, ὕστερα ἀπὸ τὴν συμμετοχὴ ὅλης της οἰκογένειας στὸ μυστήριο τῆς ζωῆς, τὴν θεία κοινωνία.
Τώρα φεύγουν. Ἀδειάζουν τὰ σπίτια καὶ γεμίζουν τὰ πολυώνυμα τουριστικὰ ξενοδοχεῖα. Ἀδειάζουν οἱ Ναοὶ καὶ γεμίζουν τὰ λογὴς-λογὴς νυχτερινὰ κέντρα, ὅπου διοργανώνονται οἱ χριστουγεννιάτικες ρεβεγιὸν ποὺ διαφημίζονται πολὺ ἐνωρίτερα, γιὰ νὰ ἐξασφαλίσουν ἕνα τραπέζι οἱ «σύγχρονοι» εὐρωπαῖοι νεοέλληνες. Καὶ πάρα πολλοὶ περνοῦν τὴν ἅγια νύχτα ποὺ «προσμένουν μὲ χαρὰ οἱ χριστιανοὶ» ἐκεῖ στοὺς «ναοὺς» τῶν πρὸ Χριστοῦ ψευδοθεῶν τοῦ Βάκχου καὶ τῆς Ἀφροδίτης, τῶν εἰδώλων, δηλαδή, ποὺ συνέτριψε ὁ ἀληθινὸς Θεός μας μὲ τὴν Γέννησή του.
Ἑπομένως, ἡ εἰσβολὴ ἔγινε. Ὁ ἐχθρὸς ὄχι πρὸ τῶν πυλῶν, ἀλλὰ ἐντὸς τῶν σπιτιῶν μας. Τρέμω μήπως μπεῖ καὶ μέσα στὶς καρδιές μας, ὅποτε θὰ ἔχει συντελεσθεῖ ἡ καταστροφή. Γιατί, ἀποκόπτοντας σιγὰ-σιγὰ τὸν σύγχρονο ἕλληνα καὶ ὀρθόδοξο ἀπὸ τὶς αἰώνιες ρίζες του, τὴν ἰδιοπροσωπία του, τὸν κάνεις αἰχμάλωτο αὐτῆς τῆς γὴς χωρὶς πνευματικὲς ἀναζητήσεις, χωρὶς ἐνδιαφέροντα, ὄχι μόνο γιὰ τὴν μετὰ θάνατον ζωή, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν πρόσκαιρη ἐπίγεια.
Ἔτσι μεταβάλλεται ἡ ὄμορφη χώρα μᾶς σ΄ ἕνα μέτριο εὐρωπαϊκὸ χωριὸ χωρὶς θελκτικὰ ψυχικὰ ἐνδιαφέροντα, ὥστε ὁ διψασμένος γιὰ λίγη πνευματικότητα ξένος ἐρχόμενος νὰ σκέπτεται τὸν ἄδικο κόπο του καὶ τὰ χρήματα ποὺ ξόδεψε. Εἶναι καιρός, ἀκόμη, ἔστω στὸ παρὰ πέντε, νὰ μετρήσουμε τὸ χρέος μας ὡς ἕλληνες καὶ ὀρθόδοξοι ἔναντί της ἔνδοξης ἱστορίας μας, ἔναντι ὅλων ἐκείνων οἱ ὁποῖοι ἔδωσαν αἷμα καὶ δάκρυ γιὰ αὐτὸ τὸν τόπο.
Εἶναι ἀνάγκη νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς δὲν ἔχουμε δικαίωμα νὰ κατασπαταλήσουμε τὸν πολύτιμο πατροπαράδοτο θησαυρό μας, οὔτε νὰ ἀποξενωθοῦμε ἀπὸ τὴν πατρογονική μας κληρονομιά.
Ἔχουμε χρέος νὰ παραδώσουμε ἀμείωτη καὶ ἀνόθευτη τὴν αἰώνια ἑλληνορθόδοξη παράδοσή μας στὰ παιδιά μας καὶ στὶς ἐρχόμενες γενεές, πρὶν τὰ αἵματα καὶ τὰ δάκρυα τῶν γενναίων ὑπερασπιστῶν αὐτῶν τῶν τιμαλφῶν τοῦ Γένους μᾶς γίνουν ποτάμι καὶ μᾶς κατακλύσουν.
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΠΑΡΤΗΣ ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου