ΕΚΑΙΓΑΝ ΚΑΙ ΣΚΟΤΩΝΑΝ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ!

Ήταν 3 Νοεμβρίου 1996. Λίγους μήνες μετά τα Ίμια. Πρωθυπουργός στην Τουρκία ήταν ακόμη η Τανσού Τσιλέρ. Γύρω στις 7.30 το βράδυ, μια βαριά, θωρακισμένη Μερσεντές 600 SEL καρφώνεται κάτω από την καρότσα μιας νταλίκας, λίγο έξω από την κωμόπολη Σουσουρλούκ, κοντά στα ασιατικά παράλια του Βοσπόρου.Από τα συντρίμμια ανασύρεται ζωντανός ο οδηγός του αυτοκινήτου, ένας Κούρδος φύλαρχος, βουλευτής του κόμματος της Τσιλέρ. Οι συνεπιβάτες του ήταν νεκροί. Ενδιαφέρουσα παρέα νεκρών: Ο υπαρχηγός της αστυνομίας της Κωνσταντινούπολης, μια ευειδής μοντέλα και ο υπ’ αριθμόν ένα Τούρκος καταζητούμενος από την Ιντερπόλ- ως επαγγελματίας εκτελεστής συμβολαίων δολοφονίας- αρχηγός της ακροδεξιάς συμμορίας των «Γκρίζων Λύκων». Στο πορτ μπαγκάζ του αυτοκινήτου βρέθηκαν πλαστά διαβατήρια, όπλα (μπερέτες) κι ένα φορτίο ναρκωτικών.


Εκ των υστέρων μαθεύτηκε- και αποδείχθηκε- ότι η ωραία αυτή παρέα είχε συναντηθεί με τον πανίσχυρο τότε υπουργό Εσωτερικών Αγκάρ, λίγη ώρα νωρίτερα, σε ένα κοντινό ξενοδοχείο. Εκ των υστέρων μαθεύτηκε, επίσης, χωρίς να αποδειχθεί, ότι το ατύχημα δεν ήταν ατύχημα- τα φρένα του αυτοκινήτου είχαν υποστεί δολιοφθορά από ανθρώπους μιας μαφίας ναρκωτικών που παράλληλα δρούσαν ως πράκτορες μέσα σε ένοπλες αρμενικές οργανώσεις και που τους είχαν ρίξει σε μια μοιρασιά λείας.


Η υπόθεση Σουσουρλούκ έφερε στο φως αυτό που η Τουρκία υποψιαζόταν και πολλοί Τούρκοι συνάδελφοι ψιθύριζαν ανάμεσά τους: Ότι μετά τον, τόσο βολικό, θάνατο του Τουργκούτ Οζάλ, είχε σχηματιστεί ένας σκληρός πυρήνας κράτους μέσα στο κράτος, ένα αφανής στρατός φαντασμάτων ταγμένος να διεξάγει έναν «βρώμικο πόλεμο» κατά των εχθρών του τουρκικού έθνους, μια κακοφορμισμένη πατριωτική συμμαχία, που ένωνε μυστικές υπηρεσίες, ειδικές στρατιωτικές δυνάμεις, παλιούς νατοϊκούς μηχανισμούς του ανορθόδοξου ψυχρού πολέμου, ακροδεξιούς παρακρατικούς, μαφιόζους, εμπόρους ναρκωτικών, επαγγελματίες δολοφόνους και βαρόνους του ξεπλύματος μαύρου χρήματος. Όλα στο όνομα του Έθνους και για την αντιμετώπιση του εσωτερικού εχθρού- που εκείνη την εποχή ήταν οι Κούρδοι αυτονομιστές αντάρτες και αργότερα ήταν η νόμιμη κυβέρνηση της χώρας, η κυβέρνηση Ερντογάν. Για την ανατροπή της οποίας ο κόσμος του Σουσουρλούκ αναστήθηκε και οργάνωσε μια αλυσίδα από πολιτικές δολοφονίες και αποτυχημένες απόπειρες πραξικοπήματος.


Σ’ αυτήν την «συμμορία του Σοσουρλούκ» εκ των υστέρων αποδόθηκαν πάνω από 4000 πολιτικές δολοφονίες, μια απόπειρα πραξικοπήματος, το 1995, στο Αζερμπαϊτζάν, υπέρ των φιλοτουρκικών δυνάμεων της χώρας αυτής, και- βεβαίως- μια επιχείρηση εμπρησμών στα ελληνικά δάση στα χρόνια 1995-1997.


Τα περασμένα χρόνια, ψάχνοντας, για την εκπομπή «Έρευνα» του Mega, στους ακροδεξιούς κύκλους της Πόλης και στους επικίνδυνους δρόμους της Τραπεζούντας, όπου στρατολογήθηκαν οι περισσότεροι δολοφόνοι, σκόνταψα συχνά σε μαρτυρίες ανθρώπων, είτε μελών των οργανώσεων του παρακράτους είτε δημοσιογράφων που, με κίνδυνο της ζωής τους, ερευνούσαν την δράση τους. Μαρτυρίες για φόνους και βομβιστικές επιθέσεις που αποδίδονταν τάχα σε εξτρεμιστικά στοιχεία. Μαρτυρίες για απόπειρες πραξικοπήματος- μία εκ των οποίων σχεδιαζόταν να χρησιμοποιήσει ως αφορμή το Δημοψήφισμα για το σχέδιο Ανάν στην Κύπρο και μια άλλη σχεδιαζόταν να εκδηλωθεί με αφορμή μια σκηνοθετημένη θανατηφόρα αερομαχία με ελληνικά αεροπλάνα στο Αιγαίο. Τρεις φορές άκουσα να μιλάνε για «Γκρίζους Λύκους» που έκαναν εμπρηστικές επιδρομές στα ελληνικά νησιά. Οι δικογραφίες- μου λένε- που ζυγίζουν τόνους και παραμένουν μυστικές, είναι γεμάτες από σχετικές αναφορές. Ένας κατηγορούμενος, μάλιστα, πρόλαβε να το φωνάξει στην αίθουσα του δικαστηρίου ώστε να το ακούσουν και να το καταγράψουν οι δημοσιογράφοι: «έτσι μας τιμωρεί η Τουρκία, εμάς που καίγαμε για χάρη της τα ελληνικά νησιά».


Τριγυρνώντας κάποτε στα σκοτεινά αυτά σοκάκια των συνωμοτών και δολοφόνων, που δρούσαν σε συνεργασία με το βαθύτερο τουρκικό κράτος συνέλλεξα τις πιο τρελές θεωρίες συνωμοσίας περί Ελλάδας- πως υπάρχουν μυστικά σχέδια ελληνικής προσάρτησης του Πόντου, πως το Πατριαρχείο ετοιμάζει εξέγερση μειονοτήτων για τον διαμελισμό της Τουρκίας, τρελές θεωρίες συνωμοσίας που οι συμμορίες κυκλοφορούσαν μεταξύ τους, ως προσάναμμα για τη δολοφονική ή εμπρηστική τους δράση. Το συμπέρασμα που έβγαλα είναι πως η Ελλάδα, οι ελληνοτουρκικές διαφορές δεν ήταν ποτέ, ούτε καν στην υπόθεση των Ιμίων ίσως, ο πρωτεύων στόχος, η πρωτεύουσα αιτία. Ήταν, συνήθως, η βολική «πατριωτική» αφορμή για πράξεις που συνδέονταν πρώτα με τον βρώμικο Κουρδικό πόλεμο κι έπειτα με το σκληρό εσωτερικό παιχνίδι εξουσίας ανάμεσα στο βαθύ κράτος και την εκλεγμένη κυβέρνηση της Τουρκίας. Αλλά, έστω κι έτσι, οι κίνδυνοι ήταν υπαρκτοί και τεράστιοι. Ένα αληθινό παιχνίδι με την φωτιά.


Οι δηλώσεις Γιλμάζ επιβεβαιώνουν τώρα αυτό που όλη η Τουρκία ξέρει, από χρόνια. Η επιβεβαίωση έχει την σημασία της, φυσικά. Έστω και για να μας υπενθυμίζει σε τι γειτονιά μας έχει καταδικάσει η γεωγραφία και τι φωτιές μας απειλούν, αν δεν καταφέρουμε να κάνουμε την Ιστορία να νικήσει την Γεωγραφία.

πηγή: aixmi