ΔΩΔΕΚΑΘΕΪΣΜΟΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ ΔΥΟ ΦΥΣΕΙΣ ΑΝΤΙΘΕΤΕΣ!

Στις μέρες μας γίνεται συχνά μια αντιπαράθεση στον πατριωτικό χώρο για το αν πρέπει οι Δωδεκαθεϊστές-παγανιστές, που τα τελευταία χρόνια εμφανίζονται στους κόλπους του πατριωτικού κινήματος, να γίνονται αποδεκτοί από τους Έλληνες πατριώτες που είναι Ορθόδοξοι. 

Τα κύρια επιχειρήματα που ακούγονται συνήθως, υπέρ της μίξης αυτής, είναι η ενότητα του Ελληνικού λαού, το ότι και αυτοί θέλουν το καλό της Ελλάδας, το ότι κατεβαίνουν στους αγώνες και πορείες και αγωνίζονται και τέλος ότι στην δύσκολη αυτή εποχή για την χώρα μας θα πρέπει όσοι την αγαπάμε να είμαστε ενωμένοι.
Επειδή τα θεολογικά και ιστορικά ζητήματα που αναγείρουν οι Δωδεκεθεϊστές είναι πράγματα που έχουν απαντηθεί εδώ και εκατοντάδες χρόνια, συνήθως οι Χριστιανοί αποφεύγουν να απαντάνε στους ανυπόστατους ισχυρισμούς τους θεωρώντας τους γραφικούς αλλά αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να παρασύρονται οι αμαθείς και ημιμαθείς στην πλάνη τους και να γίνεται ζημιά στην πατρίδα μας και κυρίως στην νεολαία αφού διδάσκουν ανενόχλητοι τις πλάνες τους. Αυτό είναι κάτι που έχει πολλές παραμέτρους και μια από αυτές είναι η αλλοίωση του πατριωτικού φρονήματος από την εισροή τους στο πατριωτικό κίνημα, που θα ασχοληθούμε στο παρόν άρθρο, απαντώντας στις κυριότερες ερωτήσεις που κάνουν οι υποστηρικτές της μίξης πατριωτισμού-δωδεκαθεϊσμού.

Εδώ να διευκρινίσω ότι σκοπός του άρθρου δεν είναι να αποδείξει ότι οι δωδεκαθεϊστές δεν αγαπάνε την Ελλάδα αλλά ότι ο πατριωτισμός τους είναι αρρωστημένος και ίσως άθελα τους καταλήγουνε να κάνουν κακό στο πατριωτικό κίνημα παρά καλό λόγω των έμμονων τάσεων που έχουν σε συγκεκριμένα ζητήματά.

Ερώτηση 1: “Οι Δωδεκαθεϊστές δεν είναι και αυτοί πατριώτες αφού αγαπάνε την Ελλάδα και αγωνίζονται υπέρ του Έθνους μας και αυτοί; Δεν πρέπει να κάνουμε αυτό τον αγώνα ενωμένοι;”

Απάντηση: Αυτό το δίλημμα φαίνεται λογικό αλλά δεν είναι. Σε κάθε γεγονός που δημιουργεί κάποιο πρόβλημα πρέπει πρώτα να προσδιορίζεται η ρίζα του και όχι το αποτέλεσμα αν θέλουμε να βρίσκουμε την λύση του. Συνεπώς αν θέλουμε να λύσουμε τα προβλήματα της Ελλάδας πρέπει να αναγνωρίσουμε και να κόψουμε την ρίζα τους και όχι να προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε αποκλειστικά τα αποτελέσματα των προβλημάτων αυτών αν θέλουμε να έχει ουσία ο αγώνας μας.

Όμως εδώ παρουσιάζεται το πρώτο πρόβλημα με τους δωδεκαθεϊστές αφού στα προβλήματα της χώρας μας αναγνωρίζουν τελείως διαφορετική αιτία από εμάς τους Ορθόδοξους πατριώτες. Εμείς καταλαβαίνουμε ότι η επίθεση που γίνεται στην Ελλάδα είναι στα πλαίσια της νέας τάξης πραγμάτων και του οικουμενισμού με τελική κατάληξη την παγκόσμια διακυβέρνηση του αντίχριστου. Στα πλαίσια αυτής της επίθεσης πρέπει να ισοπεδωθούν όλα τα κράτη και οι θρησκείες κάτω από μια κοινή σκλαβιά στο νέο καθεστώς. Φυσικό λοιπόν είναι η Ελλάδα να δέχεται τα πιο πολλά πυρά αφού είναι μια Ορθόδοξη χώρα και η Ορθοδοξία όχι μόνο αντιστέκεται και είναι αντίθετη προς τον οικουμενισμό της νέας τάξης αλλά είχε προειδοποιήσει εδώ και αιώνες τους Χριστιανούς για την έλευση αυτή του αντίχριστου. Από την άλλη οι δωδεκαθεϊστές βλέπουν ως ρίζα του προβλήματος μόνο το μίσος που (σύμφωνα με τα λεγόμενα τους) υπάρχει εναντίον της Ελληνικής φυλής και η ζήλια των άλλων λαών απέναντι στον Ελληνικό πολιτισμό και την διαφορετικότητα του. Σύμφωνα με τους δωδεκαθεϊστές υπάρχει οργανωμένο σχέδιο αλλοίωσης και εξόντωσης της Ελληνικής φυλής ώστε να μην στέκεται εμπόδιο στους κατακτητές του κόσμου τούτου με το φως και την σοφία που κατέχει ως φυλή και διαδίδει στον πλανήτη ανά τους αιώνες. Εδώ πρέπει να πούμε ότι και εμείς εν μέρει αντιλαμβανόμαστε ότι υπάρχει σχέδιο εναντίον της Ελλάδας και της Ελληνικής φυλής αλλά το βλέπουμε σε άλλη βάση και προτεραιότητα.

Από αυτό καταλαβαίνουμε ότι υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στον πόλεμο που κάνουμε οι Ορθόδοξοι πατριώτες και οι δωδεκαθεϊστές και μπορεί σε μια πορεία διαμαρτυρίας π.χ. για τους λαθρομετανάστες να κατεβαίνουμε “παρέα” στον δρόμο αλλά τα κίνητρα μας είναι τελείως διαφορετικά αφού αυτοί προβληματίζονται στο συγκεκριμένο ζήτημα πιο πολύ για την νόθευση του Ελληνικού αίματος ενώ εμείς για το γεγονός ότι αυτοί οι μετανάστες ερχόμενοι εδώ θέλουν να επιβάλουν στον Ελληνικό λαό τα δικά τους θρησκευτικά κοινωνικά και πολιτικά πιστεύω και συμφέροντα μη σεβόμενοι την χώρα που τους φιλοξενεί. Σαν βασική αιτία του προβλήματος εμείς αναγνωρίζουμε τον διωγμό της Ορθόδοξης Ελλάδας από την νέα τάξη και το καθεστώς του αντίχριστου και οι δωδεκαθεϊστές βλέπουν ως βασική αιτία (και μοναδική) τον διωγμό των Ελλήνων από τα Εβραϊκά κέντρα με απώτερο σκοπό να εξαλειφθεί ο Ελληνισμός, βεβαίως για να είμαστε ειλικρινείς και εμείς αναγνωρίζουμε τα σχέδια του διεθνούς σιωνισμού και το ιδιαίτερο ανθελληνικό μένος τους αλλά εμείς το βάζουμε σε διαφορετική βάση αφού αντιλαμβανόμαστε ότι το βασικό πρόβλημα είναι ότι ο Ιουδαϊσμός έρχεται σε αντιπαράθεση και αντίθεση με τον Χριστιανισμό και ιδίως την Ορθοδοξία την οποία πολλές φορές την προσωποποιούν με τον Ελληνισμό. Συνεπώς σε αυτό το παράδειγμα βλέπουμε ότι ναι μεν και εμείς και οι δωδεκαθεϊστές βλέπουμε την έχθρα των Εβραίων αλλά εμείς αναγνωρίζουμε ως πρώτη αιτία την Ορθόδοξη πίστη μας και οι δωδεκαθεϊστές την ζήλια των Εβραίων πράγμα που σημαίνει ότι  αν και φαινομενικά αγωνιζόμαστε μαζί στην πραγματικότητα αυτό συμβαίνει μόνο στον “πετροπόλεμο” εναντίον του αποτελέσματος και στην ουσιαστική μάχη εναντίον της αιτίας δεν είναι δυνατόν να είμαστε παρέα αφού αναγνωρίζουμε διαφορετικά προβλήματα που προφανώς έχουν ανάγκη διαφορετικών λύσεων.

Ερώτηση 2: “Μα και οι Δωδεκαθεϊστές αγωνίζονται για το καλό του λαού μας.”

Απάντηση: Το “καλό” είναι ζήτημα ανάλογο με την οπτική γωνία που το βλέπει ο κάθε άνθρωπος. Το καλό του λαού μου για μένα είναι να γυρίσει η νεολαία μας στην εκκλησία και να φύγει από την διαφθορά που την έχουν ρίξει, είναι η Βυζαντινή αυτοκρατορία και η επανίδρυση της με την ανάκτηση των κατακτημένων εδαφών μας, είναι η ανατροπή του οικουμενισμού, είναι η αναβίωση των ιδανικών, των αρχών και του πολιτισμού που είχε ο λαός μας (γνωστά ως ήθη και έθιμα) πριν από την έλευση την “Ευρωπαιομανίας” και “πολυπολιτισμικομανίας” που επιβλήθηκε ύπουλα τις τελευταίες κυρίως δεκαετίες στον τόπο μας. Εδώ θα παρατηρήσει κάποιος ότι και εμείς ως Χριστιανοί βάζουμε τον όρο πολιτισμός εννοώντας σαφώς και τον αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό που μας εμπνέει αλλά η έμπνευση αυτή δεν είναι σε καμιά περίπτωση θρησκευτικής φύσεως. Σε ποιο από αυτά τα καλά θα συναινέσει άραγε ένας συνειδητός δωδεκαθεϊστής; Την Ορθοδοξία την βλέπει ως Εβραϊκή εφεύρεση (θλιβερά ανιστόρητο) τους παπάδες ως εχθρούς, την χιλιόχρονη βασιλεία του Βυζαντίου την απαξιώνει (φυσικό αφού δεν τον συμφέρει), τον οικουμενισμό δεν τον αναγνωρίζει ως απόπειρα μιας αντίχριστης δικτατορίας και  το ζήτημα του αρχαίου πολιτισμού το κάνει θρησκευτικό ζήτημα δίνοντας του λάθος και διαφορετική διάσταση από εμάς. Το μόνο που μένει είναι η ανάκτηση των εδαφών  οπότε και εδώ βλέπουμε ότι και σε αυτή την περίπτωση ισχύουν όσα αναλύσαμε πιο πάνω ότι δηλαδή υπάρχει συμπόρευση μόνο εναντίον κάποιου αποτελέσματος και όχι της αιτίας.
Ερώτηση 3: “Μα έτσι δεν διασπάται η ενότητα των Ελλήνων και του πατριωτικού κινήματος;”

Απάντηση: Για να μιλάμε περί ενότητας δύο μερών εκτός ότι πρέπει να εξετάσουμε κάτω από τι θα ενωθούν αυτά, πρέπει να εξετάσουμε και τα οφέλη από αυτό. Καταρχάς ο Έλληνας ποτέ δεν συμπάθησε οτιδήποτε το ακραίο. Οι δωδεκαθεϊστές λοιπόν με τις εγωιστικές αντιλήψεις τους περί ανώτερης Ελληνικής φυλής θυμίζουν το λαϊκό ρητό “εγώ είμαι και κανένας άλλος”. Όλοι μας εκτιμάμε τον αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό και τα μεγαλεία του λαού μας και εμπνεόμαστε από αυτό αλλά άλλο πράγμα είναι να εκτιμάς τον λαό σου (και να λες πως λόγω των επιτευγμάτων του ίσως είναι στο υψηλότερο σκαλοπάτι) και άλλο να υποτιμάς όλους τους άλλους λαούς. Έτσι με την εισχώρηση τέτοιον στοιχείων στο πατριωτικό κίνημα όχι μόνο δεν επιτυγχάνεται η ενότητα αλλά και απομακρύνεται ο πολύς κόσμος αφού μας χαρακτηρίζει ως “ακραίους φασίστες” και αν το μελετήσουμε λίγο στατιστικά θα δούμε ότι όπου στον πατριωτικό χώρο μπήκαν δωδεκαθεϊστές ο πολύς κόσμος απομακρύνθηκε. Ας δούμε όμως και μια άλλη όψη αυτού του θέματος εκτός της προφανής ότι δηλαδή είναι αδύνατη η ενότητα αφού δεν υπάρχει σοβαρό σημείο τομής. Αν θέλουμε να μιλάμε για “εθνικό διχασμό” πρέπει να καταλαβαίνουμε και τον όρο. Στην Ελλάδα του σήμερα, που το 90% του κόσμου ασχολείται με τον Λαζόπουλο και το αν θα πάρει καινούργιο κινητό και το σίγουρο είναι πως ο πολύς κόσμος δεν το έχει ρίξει στην μελέτη της…ιστορίας και της αρχαιότητας, είναι εμφανές πως οι δωδεκαθεϊστές είναι μια μικρή μειοψηφία μέσα στον Ελληνικό λαό. Για κάθε 1000 ορθόδοξους ζήτημα είναι αν βρίσκεις ένα δωδεκαθεϊστή άρα δεν μπορούμε να μιλάμε για διχασμό των Ελλήνων αφού η πλειοψηφία είναι Ορθόδοξοι. Δεν είναι δυνατόν η μειοψηφία να επιβάλλεται στην πλειοψηφία ενός λαού ή να εξισώνεται με αυτή.

Τέλος θα ήθελα να τονίσω ότι η συναναστροφή και συμπόρευση δωδεκαθεϊστών με χριστιανούς και η ένωση τους σε μια κοινή πατριωτική ομάδα εκτός ότι είναι αδύνατη για λόγους πίστης δεν θα προσέφερε κανένα όφελος και ενότητα στον πατριωτικό χώρο αφού θα υπήρχαν ατελείωτες προστριβές και συζητήσεις στο κάθε τι και θα καταλήγαμε να χαλάσουμε τις…καρδιές μας η να προδώσουμε τα πιστεύω μας.

Και επειδή ούτε να προδώσουμε τα πιστεύω μας θέλουμε εμείς οι Χριστιανοί αλλά ούτε υπάρχει λόγος να χαλάμε τις…καρδιές μας προκειμένου να συμπορευόμαστε με άτομα που δεν συμφωνούμε μαζί τους,δεν υπάρχει και λόγος ενώσεως και νομίζω ότι αυτά αρκούν για να πεισθούμε ότι το πατριωτικό κίνημα των Ελλήνων Ορθόδοξων Χριστιανών και οι Ελληνοκεντρικοί Δωδεκαθεϊστές είναι δύο έννοιες ασύμβατες μεταξύ τους και κακώς κάποιοι ίσως από αφέλεια η γιατί κάνουν πολιτικά παιχνίδια η για να αλώσουν την Ορθοδοξία προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο.

πηγή: http://www.elliniki-grothia.com/?p=1462